Micha Hamels Requiem is mooi ruimtelijk, maar mist inhoudelijke urgentie #HF12

Oorspronkelijk gepubliceerd op 6 juni 2012

IN ZIJN REQUIEM VOOR TENOR, VERTELLER EN ENSEMBLE BENUT MICHA HAMEL DE RUIMTE VAN DE AMSTERDAMSE KERK DE DUIF OPTIMAAL. MUSICI SPELEN OP HET ALTAAR, VANAF DE BALKONS, MENGEN ZICH TUSSEN HET PUBLIEK EN SCHUIVEN EEN PIANO NAAR BUITEN. – MAAR WAT WIL HAMEL EIGENLIJK ZEGGEN?

Voor een uitverkocht huis ging gisteravond het Requiem van Micha Hamel in première. Hij componeerde dit bijna twee uur durende werk in opdracht van het Holland Festival en sneed het toe op de prachtige, eenbeukige ruimte van De Duif. Deze oecumenische kerk aan de Prinsengracht in Amsterdam vormt met zijn troonachtige altaar, hoge balkons en aangevreten fresco’s het ideale decor voor bespiegelingen over de dood.

Schimmen uit het dodenrijk

Terwijl de laatste bezoekers een plaatsje zoeken op de geïmproviseerde tribunes, waaien vanachter het altaar flarden muziek naar binnen. – Is het stuk al begonnen, of zijn de musici nog aan het stemmen? Ondertussen verplaatsten haastige schimmen zich achter glazen deuren, als wezens in het dodenrijk. Dan komen van alle kanten musici op, gestoken in ceremonieel zwart, maar op blote voeten. Sommigen stellen zich op ter weerszijden van het publiek…